|
STUDENCKIE KOŁO NAUKOWE przy Oddziale CHIRURGII OGÓLNEJ I NACZYNIOWEJ Międzyleski Szpital Specjalistyczny w Warszawie |
|
|
GŁÓWNA CZWARTKI CHIRURGICZNE DZIAŁALNOŚĆ NAUKOWA SPOTKANIA KONTAKT |
Operacyjne metody leczenia miażdżycowego niedokrwienia kończyn dolnych Jarosław Wawer Studenckie Koło Naukowe Chirurgii Ogólnej i Naczyniowej, Międzyleski Szpital Specjalistyczny w Warszawie Opiekun pracy: Dr med. Krzysztof Krępski Opiekun Koła: Doc Dr hab. med. Waldemar Kostewicz
Istotne dla celowości operacji jest, aby przepływ z aorty do proksymalnej części protezy oraz przepływ wsteczny w tt. udowych był zachowany (tak by tt. udowe mogły przyjąć krew z wszytej protezy). Wyniki wczesne operacji są dobre, śmiertelność okołooperacyjna nie przekracza 2-3%(zawał mięśnia sercowego). Wyniki odległe pomostów aortalno-dwuudowych są również dobre: po 5 latach drożność zachowuje 85% przeszczepów , po 10 – 70% , po 20 -55%. Leczenie pooperacyjne Leczenie farmakologiczne po rewaskularyzacji jest ustalane indywidualnie, zależnie od stanu klinicznego chorego i najczęściej obejmuje: - kwas acetylosalicylowy w celu zmniejszenia ryzyka zakrzepicy pomostu - tiklopidynę w celu zmniejszenia ryzyka zakrzepicy pomostów żylnych udowo-podkolanowych i udowo-piszczelowych - statyny w celu utrzymaniu drożności żylnych przeszczepów udowo-podkolanowych Rola heparyn drobnocząsteczkowych i doustnych antykoagulantów nie jest ostatecznie ustalona. Leczenie niefarmakologiczne po rewaskularyzacji: - trening marszowy - likwidacja czynników ryzyka Powikłania po operacjach aorty brzusznej i tętnic kończyn dolnych Powikłania śródoperacyjne powstają częściej w czasie operacji wykonywanych w jamie brzusznej niż na kończynach. Do najczęstszych należą: ostre zakrzepy, zatory, uszkodzenia naczyń. Najczęstszymi powikłaniami ogólnymi po operacji są: zaostrzenie choroby wieńcowej i zawał mięśnia sercowego, niewydolność krążenia, niewydolność nerek, niewydolność oddechowa. Do powikłań miejscowych po operacji zalicza się: krwawienia i krwotoki, zatory i zakrzepy protez, niedrożność mechaniczną i porażenną jelit, niedokrwienie okrężnicy esowatej, zakażenie, wytrzewienie. Najczęściej obserwowanymi powikłaniami odległymi są: niedrożność pomostu na skutek postępu procesu miażdżycowego lub hiperplazji w miejscu zespolenia, tętniaki rzekome, zakażenie przeszczepu, przetoka między protezą a jelitem. Sympatektomia lędźwiowa Zabieg polega na wycięciu fragmentu pnia współczulnego wraz z II i III zwojem lędźwiowym. Prowadzi to do rozszerzenia tętniczek (zwłaszcza skóry) i poprawy warunków krążenia obocznego. Sympatektomię można rozważyć u pacjentów z niedokrwieniem kończyn, u których leczenie rewaskularyzacyjne nie jest możliwe z powodu złego odpływu krwi na obwód lub w wyniku utrzymującego się zakażenia. Mechaniczne udrożnienie tętnicy (endarteriektomia) Zabieg polega na operacyjnym udrożnieniu t.udowej powierzchownej i/lub t. głębokiej uda. Techniki te stosowane są w usuwaniu miejscowych zmian miażdżycowych w tętnicach. Polegają na mechanicznym usunięciu blaszki miażdżycowej po uprzednim jej odpreparowaniu od ściany naczynia. Amputacje kończyn Amputacje pierwotne – przeprowadzane bez wcześniejszych prób rewaskularyzacji. Wskazaniami do takiego typu operacji są: zaawansowane zmiany niedokrwienne z towarzyszącym zakażeniem lub bólem niemożliwym do opanowania. Amputacje wtórne – przeprowadzane po uprzednich zabiegach rewaskularyzacyjnych gdy kolejny zabieg rewaskularyzacji nie jest możliwy – najczęściej w wyniku zamknięcia wszystkich głównych naczyń na obwodzie. 
PREZENTACJE PRACY: Studencka Konferencja Naukowo-Szkoleniowa „Anatomiczne uwarunkowania diagnostyki i leczenia miażdżycy” Warszawa, 31 marca - 1 kwietnia 2007 http://skn.anatomia.ib.amwaw.edu.pl PUBLIKACJA PRACY: książka streszczeń konferencji |
